سندرم پاي بي قرار يا آر ال اس (به انگليسي: Restless Leg Syndrome يا RLS) اختلالي درازمدت است که باعث مي‌شود فرد احساس کند بايد پايش را تکان دهد. فرد مبتلا دچار احساس ناخوشايند در پاها مي‌شود و آن را به صورت احساس گزگز، مورمور، سوزش، درد و کشش يا حرکت ات روي پوست توصيف مي‌کند و بيمار براي کاهش حس ناچار است پاي خود را تکان دهد يا بکشد.
اين احساس ناخوشايند معمولاً در نرمه ساق پا اتفاق مي‌افتد ولي مي‌تواند در هر جاي اندام تحتاني از مچ پا گرفته تا ران و حتي ندرتا در دستها
و شکم نيز احساس شود. اين احساس معمولاً وقتي رخ مي‌دهد که بيمار دراز مي‌کشد، يا براي مدت طولاني مي‌نشيند. فردي که دچار اين حالت مي‌شود به ناچار پاي خود را حرکت مي‌دهد. حرکت پاها، راه رفتن، مالش يا ماساژ پاها يا خم کردن زانوها به‌طور موقت تا حدي علايم را کاهش مي‌دهد و عدم تحرک و استراحت، سبب تشديد علائم بيماري مي‌شود. اين بيماران معمولاً در به خواب رفتن دچار مشکل هستند و معمولاً بهترين خواب را در انتهاي شب و ساعات صبح تجربه مي‌کنند. چون اين افراد خواب کافي را تجربه نکرده‌اند ممکن است در طول روز خواب آلود باشند.
گاهي بيماري پاي بيقرار به همراه حرکات متناوب اندامها حين خوابPeriodic Limp Movements in sleep)) ديده مي‌شود. اين بيماران به صورت بي‌اختيار حرکات دوره اي پا در حين خواب دارند. اين حرکات به‌طور معمول هر 10 تا 60 ثانيه رخ مي‌دهد. بعضي افراد صدها بار در طي شب اندام‌هاي خود را حرکت مي‌دهند. اين حرکات نه تنها باعث اختلال خواب اين افراد مي‌شود بلکه سبب اختلال خواب اطرافيان آن‌ها نيز مي‌گردد.
بين 5 تا 15 درصد از مردم ايالات متحده به سندروم پاهاي بي قرار مبتلا هستند. شيوع اين اختلال با افزايش سن رابطه‌اي مستقيم دارد. سندروم پاهاي بي قرار بيشتر در ميان ن شايع است. يک بررسي انجام شده در اين خصوص نشان داد که سندروم پاهاي بي قرار عامل يک سوم اختلال بي خوابي در افراد بالاي 60 سال است. کودکان هم مي‌توانند به سندروم پاهاي بي قرار گرفتار شوند که اين پديده در بسياري از موارد با بيش فعالي يا «درد ناشي از رشد» اشتباه گرفته مي‌شود.[1] يکي از دلايل اين بيماري،عدم خونرساني کافي به عصب مي‌باشد و در مواقع ثابت بودن اندام و يا قرارگيري در وضعيت نامناسب نيز ايجاد مي‌شود.
علل
هر چند علل اين بيماري شناخته شده نيست ولي نقش عوامل زير ثابت شده‌است:
در بعضي خانواده‌ها به صورت ارثي اين حالت بيشتر ديده مي‌شود.
در حاملگي بخصوص در ماههاي آخر بيشتر ديده مي‌شود. معمولاً بعد از زايمان مشکل بيمار بر طرف مي‌شود.
کم خوني و پايين بودن سطح آهن خون.
بيماري‌هاي مزمن مثل نارسايي کليوي، ديابت، آرتريت روماتوييد (التهاب مفاصل) و نوروپاتي‌هاي محيطي (بيماري‌هاي مربوط به سيستم عصبي).
مصرف قهوه و ترکيبات حاوي کافئين.
افراد مسن و سالمند بيشتر به اين بيماري مستعدند.
قطع مصرف اپيوييدها ( درصورت وجود وابستگي ) که ممکن است اين بيماري به صورت بسيار شديد ظاهر گردد
تشخيص اين بيماري بر اساس شرح حال، معاينات و پاراکلينيک است که توسط پزشک داده مي‌شود و بر اساس عوامل مؤثر، درمان آن صورت مي‌گيرد.[2][3]
ادامه مطلب لينک زير:
سندرم پاي بيقرار
درباره این سایت